Mieszko II już za życia ojca był aktywny politycznie, co pozwala twierdzić, że Bolesław Chrobry wyznaczył go na swojego następcę. Uczestniczył przede wszystkim w polityce niemieckiej, zarówno jako przedstawiciel Chrobrego, poseł, jak i dowódca wojsk. W 1013 najprawdopodobniej wraz z ojcem przybył do Merseburga i był obecny podczas zawierania porozumienia między Bolesławem Chrobrym a Henrykiem II. Pozycję młodego księcia na dworze, zarówno polskim, jak i cesarskim, dobitnie zwiększyło zawarte w 1013 małżeństwo z Rychezą, córką palatyna reńskiego Ezzona, szwagra Ottona III. Ezzon miał status równy księciu terytorialnemu oraz duże wpływy jako przywódca lotaryńskiej opozycji przeciw Henrykowi II. Poprzez małżeństwo Mieszka z jego córką dynastia piastowska weszła w krąg rodziny cesarskiej i zyskała pozycję równą, jeśli nie wyższą, od pierwszych rodów Rzeszy. W 1014 Mieszko został wysłany przez ojca do Czech w roli emisariusza. Miał przekonać Uldaryka, do sojuszu, aczkolwiek on nie zgodził się, a w efekcie Mieszko został zakładnikiem władcy.
Rok później Mieszko stanął na czele wojsk polskich w kolejnej wojnie z Henrykiem II. Armia Henryka potrzebowała ponad miesiąca, by osiągnąć linię Odry, następnie napotkała silny opór wojsk. Cesarz starał się skłonić Mieszka do zawarcia separatystycznego pokoju. Mieszko odmówił, a sam cesarz nie zdołał rozbić jego oddziałów i rozpoczął odwrót. Książę ruszył w pogoń za nim, zadając armii niemieckiej duże straty. Siły cesarskie sforsowały Odrę koło Krosna Odrzańskiego i omijając główne grody ruszyły w stronę Niemczy. W tym samym czasie Mieszko na czele 10 secin (legii) jazdy przeprowadził z Moraw atak na sprzymierzone z Henrykiem Czechy. Dywersyjne działanie odniosło skutek i cesarz zrezygnował z frontalnego ataku. Rozpoczął zamiast tego nieudane oblężenie Niemczy. Rok później zawarto korzystny dla Polski pokój w Budziszynie.